Üşümüyor musun?

Yine kendimden bir şeyler anlatmak için oturdum aynı yere ama ağaçtan, battaniyeden, şaraptan ve ilk kez bir kadının yanında uyanabilme fırsatı bulmamdan bahsettiğim andan beri, kendime anlatmak istediğim tek şey O. Bazı şeyler unutulur. Bazı şeyler için bu mümkün olmadığında hatırlamamayı seçmek de mümkündür. Sanırım o hatırlamamayı seçtiklerimden dönem dönem. Fakat unutamadığımdan değil, çokça hatırlayıp da unutmak istemediğimden...

Dertten değil keyiften içtiğim, dert bulmam gerektiğinde de düşen leblebilerime dertlendiğim gecelerle doldurduğum lise hayatımın üçte ikisini tamamlamış durumdaydım. Dediğim gibi makul sayıda sevgilim olmuştu. Aynı sayıda bana uğrayan ayrılık neşemi elimden almaya yetmemişti hiçbir zaman. Sırt çantama kavgalarımı, aşklarımı ve kitaplarımı koyup ayrılmayı düşündüğüm o mekanın bana bir sürprizi daha olduğundan haberim yoktu. Lisem bir duvarını yandaki üniversiteyle paylaşırdı ve ev sahipleri olarak birbirimizi görmezden gelmek genel tavrımızdı. Güz dönemi yeni başlamıştı ve derslerle pek ilgisi olmayan biri olarak vaktimin çoğunu -ki ders saatlerinin belli bir yüzdesi de dahil- bahçede geçiriyordum. Tabi yürüyerek kitap okumak gibi dışarıdan aptalca gözüken bir alışkanlığımı gizleme ihtiyacı da olabilir ders saatlerini seçmem. Elimde seçmek için tek sebebim karıncalara duyduğum hayranlık olan "Filler Sultanı ile Kırmızı Sakallı Topal Karınca", dersliklerin görüş açısından olabildiğince uzak ortak duvarın yanında ileri geri yürüdüğüm bir anda rastlaştım O'nunla. İlk sözü hala canlı kulağımda. "Üşümüyor musun?" demişti yavaşça sertleşen rüzgarla arama girip. Bazı cümlelerin kalıplaşmış tanışma üsluplarından münezzeh şekilde merhaba demek olduğunu bilmeyecek bir yaşta değildim belki ama o an sadece "Sen gölgedesin, bense güneşte..." diyebilmiştim ve elinde muhtemel öğle yemeğinden kalma bir kırmızı elma tutan o kadına bir merhaba deme fırsatını kaçırmıştım. Verdiği cevabı hatırlayamayacak kadar çok sayıda aptal dediğimi hatırlıyorum içimden kendime. Bir de  bu anı o gece yatakhane sakinleriyle paylaşsaydım bir ton küfrün akabinde akıllanmam için sağlam bir dayak da yiyebileceğimi. :) 

Tekrar onu görebilme umuduyla sayfalardan çok etrafa baktığım çokça yürüyüşüm oldu aynı duvar kenarında ve bunun için yaklaşık iki hafta beklemem gerekti. Yine beklemediğim bir anda, gerçekten serin bir akşamüstünde bulmuştum onu. İstif ettiğim bir sürü merhaba ihtiva eden cümleye rağmen aklımın oyununa gelip "Bugün üşüyorum." dedim ve kalakaldım. O gergin bekleyiş anımı ve yüzündeki mimiksiz ifadeyi bir tuval üzerinde düşleyebiliyorum şu an bile hala. "Bu sefer de sen gölgedesin." cevabını aldığımda eliyle işaret ettiği ve benden daha çok ona cömert davranan güneşi fark ettim afallayarak. Yüzünde muzip bir gülümseme vardı ve emin olun ki benim yüzümde oluşan aptalcaydı. :) İsmimi söyleyeceğim ve sırası az çok belli olan garanti bölüme kavuşmuştum. Aldığım yanıt ise benimki Umay olsa olmuştu. Bu cümle içinde geçen "olsa" benim için bu muhabbetin sırasının pek de belli olmadığının işaretiydi. Bu genelgeçer kurallar çerçevesinde başlamayan muhabbet, ne zamanın nasıl geçtiğinin anlaşılmadığı saatler süren sohbetlerle ne de romantik dakikalara evrilen göz göze bakışmalarla devam etti. Umay'ın yanında olduğunuz her anı zerrelerine kadar hissedebilirdiniz ve elinizden gelmediği anlarda hissettirme görevini zevkle üstlenirdi. Kavga etmeyi seven bir kadın vardı karşımda. Bunu hoyratça değil, bir şarkıyı söyler gibi inişlerle, çıkışlarla ama melodiden kopmadan yapardı. Yemekten zevk aldığım dayaklarım olduğu gibi hayatta, yenik çıksam bile ringe çıkmaya can attığım müsabakalar biriktirdim O'nunla.

Yazılan, bu müsabakaların ve devamında yorgunluk anlarında onun kollarında verilen araların hikayesidir.

Umarım devam edecek...